Τα δολώματα στην εγγλέζικη τεχνική

Διαβάζω κατά καιρούς σε φόρουμ απόψεις φίλων ψαράδων και συνομιλώ στα ψαρέματα με ανθρώπους, οι οποίοι κάνουν λόγο για θαλασσινά και μη θαλασσινά δολώματα, για "γνωστά" και "άγνωστα" στα μάτια των ψαριών και τις διατροφικές τους συνήθειες δολώματα. Απόψεις, που αγγίζουν την ακρότητα, απόψεις, που αγγίζουν το επιστημονικό πεδίο της θαλάσσιας βιολογίας ή της ιχθυολογίας, απόψεις μετριοπαθείς κτλ. Απόψεις, που προσπαθούν να αποδείξουν άραγε τι και σε ποιον? Αν έχει δίκιο ο (Α) έναντι του (Β) ή ο (Γ) έναντι του (Δ) ? 

Δεν υπάρχει λόγος να τρελαινόμαστε άδικα! Ψάρια προσπαθούμε να πιάσουμε. Ζωντανούς οργανισμούς κυνηγάμε, οι οποίοι προσπαθούν και αυτοί με τη σειρά τους να τραφούν κατά το δοκούν. Αναγνωρίζουν τις πηγές τροφής τους ή τις εν δυνάμει πηγές βασιζόμενα σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μεμονωμένα ή σε συνδυασμό. Το πρώτο είναι η κίνηση. Είναι ο πανάρχαιος και βασικός κανόνας της θάλασσας, σύμφωνα με τον οποίο ό,τι κινείται πεθαίνει ή τουλάχιστον είναι υποψήφιο να πεθάνει. Το δεύτερο είναι η εικόνα ως φωτογραφία. Είναι αυτό το "κάτι", που δημιουργεί στο ψάρι την τάση να ανοίξει το στόμα του, για να γευθεί αυτό που  τράβηξε οπτικά το ενδιαφέρον του. Μπορεί να είναι το σχήμα, το χρώμα ή και τα δυο μαζί. Το τρίτο είναι οι μυρωδιές και οι γεύσεις. Πρόκειται για ουσίες, οι οποίες είναι ή ενδεχομένως είναι προσφιλείς και ερεθίζουν τον εγκέφαλο τους,  ο οποίος  τα ενεργοποιεί θηρευτικά. Μπορεί π.χ. να είναι το αίμα, η ζωική πρωτεΐνη κλπ. Το τέταρτο και σημαντικότερο είναι οι αποθηκευμένες εγκεφαλικά προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Κοινώς πρόκειται για το παράδειγμα του μεγαλύτερου ηλικιακά ψαριού, το οποίο "διδάσκει" το μικρότερο με τις διατροφικές του συνήθειες. Αυτή μάλιστα η περίπτωση δημιουργεί σε μεγάλο βαθμό και τα τοπικά ειδικά χαρακτηριστικά της διατροφικής συμπεριφοράς των ψαριών μιας περιοχής. Έτσι λοιπόν το ψάρι γνωρίζει και αναγνωρίζει θαλάσσιες περιοχές αναζητώντας πολύ  συγκεκριμένες πηγές τροφής.

Εμείς από την πλευρά μας ως ψαράδες τι κάνουμε? Χρησιμοποιούμε πάσης μορφής δολώματα προσπαθώντας να "παίξουμε" με τις παραπάνω παραμέτρους μεμονωμένα ή συνδυαστικά. Τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω. Αυτή είναι μια πραγματικότητα και δεν μιλάμε αυτή τη στιγμή μόνο για την εγγλέζικη τεχνική αλλά και για κάθε άλλη μορφή αλιευτικής τεχνικής, που βασίζεται σε αγκίστρι. Anything goes. Παίζουν τα πάντα. Μπιγκατινο, Φαραώ, ζυμάρι, pellets, ζωντανά (μικροψαρα, καβουράκι, γαρίδες, καραβίδες, μικρά οστρακοειδή), φιλέτο ψαριού, κοτόπουλο μέχρι ...σκέτο ψωμάκι και οτιδήποτε! Καλός ψαράς δεν είναι μόνο αυτός, που βγάζει ένα καλό ψάρι αλλά και αυτός, που αφουγκράζεται καλά τη φύση γύρω του και καταλαβαίνει πως να συμπεριφερθεί κατά περίπτωση.

Πολύς λόγος γίνεται για το μπικατινο και την σύνδεσή του με την εγγλέζικη τεχνική. Άλλοι το εκθειάζουν, άλλοι το αναθεματίζουν, άλλοι το χαρακτηρίζουν ως "ξένο" στοιχείο στη διατροφική αλυσίδα του θαλάσσιου νερού, ενώ άλλοι το θεωρούν περιστασιακά ακατάλληλο από περιοχή σε περιοχή κτλ. Ποιος έχει δίκιο τελικά? Όλοι και κανένας, συγχρόνως, είναι η απάντηση! Δίκιο έχει μόνο το ψάρι, που το βλέπει, το γεύεται, του αρέσει η δεν του αρέσει και το ξανακυνηγα η αδιαφορεί αντίστοιχα. Αυτό έχει το δικαίωμα γνώμης και την εκφράζει, όταν και όποτε θέλει αυτό. Η ταύτιση του μπικατινο με την εγγλέζικη τεχνική οφείλεται καθαρά στους  παραδοσιακούς λόγους καταγωγής και σε τεχνικούς καθώς αποτελεί μια ολοκληρωμένη μέθοδο δολώματος-μαλαγρωματος, η οποία προϋπήρχε στο float fishing αρκετά πριν την εμφάνιση του εγγλέζικου. Για το μαλάγρωμα με μπικατίνι  μπορείτε να ανατρέξετε εδώ .


Επιχειρήματα λοιπόν τύπου ..."πως να το φάει το (χ) δόλωμα, αφού δεν ανήκει στη θαλάσσια διατροφική αλυσίδα ?" δεν είναι σωστά. Τα ψάρια έλκονται ή ερεθίζονται από εικόνες, κινήσεις, γεύσεις και κυρίως από το φυσικό κυνηγετικό τους ένστικτο. Εμείς με τα δολώματά μας, φυσικά ή τεχνητά, προσπαθούμε να ανταποκριθούμε εντός αυτών των παραμέτρων άλλωτε επιτυχώς και άλλωτε ανεπιτυχώς.


Καλα ψαρεματα