Ένα διήμερο γεμάτο βουνό, ποδήλατο και ψάρεμα...

Κείμενο,φωτογραφίες,video: Μάνος Μελετίου. Η Κάρυστος, για όσους τυχόν δεν γνωρίζετε την αγωνιστική μου δραστηριότητα, είναι η έδρα του συλλόγου (Αθλητικός Ναυτικός Όμιλος Καρύστου), με τα χρώματα του οποίου αγωνίζομαι στα πανελλήνια πρωταθλήματα αλιείας και σε λοιπούς αγώνες από το 2014. Ένας τόπος τόσο κοντά στην Αττική, που  την ίδια στιγμή δείχνει όμως τόσο απόμακρος από την πεζή πραγματικότητα ζώντας το σήμερα σε άλλους ρυθμούς. Μια περιοχή, την οποία αφεντεύουν ο Αίολος και ο Ποσειδώνας. Αγαπημένος προορισμός, όπου καταφεύγω τόσο τακτικά με κίνδυνο σχεδόν...μεταδημότευσης! Μέσα σε ένα διήμερο λοιπόν βουνό, ποδήλατο και θάλασσα έγιναν ένα...!

Στην Όχη...

Ποδηλασία στο βουνό, με στόχο να φθάσω στην κορυφή της Οχης, το βουνό που αγκαλιάζει ολόκληρη τη νότια Εύβοια σαν φυσικός προστάτης. Με κορυφή στα 1400 μέτρα επιβάλλεται στην περιοχή χαρίζοντας όμορφες εικόνες στον περιηγητή. Κάποιοι με προειδοποίησαν και μου είπαν ότι ποδήλατο δεν μπορεί να ανέβει εκεί πάνω με τίποτα. Δεν διαφώνησα. Απλά κανείς μάλλον δεν κατάλαβε ότι αν μπορώ εγώ θα μπορέσει και το ποδήλατο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ανέβουμε και οι δύο...!Αυτός ο ορεινός όγκος πάντως σε κάθε περίπτωση απαιτεί σεβασμό.Θα σου δώσει όσα θέλει εκείνος και μόνο...Και συ πρέπει να ξέρεις πότε και που πρέπει να σταματάς! Εικόνες, που εναλλάσσονται τόσο δυναμικά μεταξύ τους που λες ότι κάτι ήξεραν ο Δίας με την Ήρα στις κρυφές συναντήσεις τους σύμφωνα με τη μυθολογία.

Μόλις λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Καρύστου στο χωριό Μετόχι,  όπου αρχίζει η περιπέτεια

  

Το ανέβασμα σε προϊδεάζει για τη συνέχεια...

Πηγές, ρέματα, λιβάδια, άγρια βότανα και φυσικά ο καστανόλογγος με τα υπεραιωνόβια δέντρα, που στέκουν σαν έργα τέχνης μαρτυρώντας τις κάποτε καταπράσινες πλαγιές του βουνού. Και συ αισθάνεσαι μέρος ενός ζωντανού τρισδιάστατου πίνακα ζωγραφικής! 

Το ανέβασμα στο καταφύγιο, σημείο ανάπαυσης μετά από πολύ πετάλι, σηματοδοτεί την έναρξη ενός  προσωπικού στοιχήματος με στόχο την προσπέλαση του απροσπέλαστου. Ένα ορεινό κακοτράχαλο μονοπάτι γεμάτο "σημάδια" σε μορφή συστάδας από πέτρες, που δείχνουν στον περιηγητή το δρόμο προς την κορυφή. 

Μετά από κόπο η άφιξη σε ένα τελευταίο οροπέδιο δίνει την αίσθηση της ηρεμίας και γαλήνης, πολύ  φαινομενικής, ενώ η κορυφή που υψώνεται μπροστά σου δείχνει τόσο κοντά μα την ίδια στιγμή και τόσο απόμακρη...

Η κορυφή όπως φαίνεται κατά το τελικό στάδιο προσέγγισης

Η ανάβαση σε ολόκληρη τη διαδρομή, ένας προσωπικός "Γολγοθάς"...Ίσως και να είναι ο δικός μου εξαγνισμός. Ποδήλατο και άνθρωπος γίνονται ένα πράγμα και απλά αλληλοσυμπληρώνονται με στόχο να ξεπεραστούν  σωματικά και ψυχικά αποθέματα.

Εκεί ανάμεσα στους βράχους υπάρχει και ένα ποδήλατο να ξεκουράζεται...

Και κάπου εκεί αρχίζεις να συνειδητοποιείς πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι απέναντι στα στοιχεία της φύσης...Να ξύπνησα άραγε το Δία; 

Castello Rosso ή Κοκκινόκαστρο...

Ο δεύτερος άγρυπνος φρουρός, που στέκει σε περίοπτη θέση στους πρόποδες της Όχης. Έτος κατασκευής υπολογίζεται το 1209 μ.χ.(Λομβαρδοί) με τα πρώτα δείγματα κατασκευής να ανάγονται στις αρχές του 11ου αιώνα μ.χ. (βυζαντινοί). Το όνομά του οφείλεται στα ερυθρόμορφα πετρώματα, με τα οποία έχει κατασκευαστεί. Η θέα, που προσφέρει αντάξια της θέσης του και του σκοπού του θα έλεγε κανείς. 

Το κάστρο άλλαξε χέρια περνώντας διαδοχικά από τους Λομβαρδούς, στους Βυζαντινούς, στους Φράγκους, στους Ενετούς, στους Τούρκους έως και το 1833, όταν αποχώρησαν οι τελευταίοι, για να γίνει ελληνικό.

Και τώρα ψάρεμα...

Κινδυνεύοντας δραματικά να βγάλω το άρθρο εκτός φιλοσοφίας του blog σας αναφέρω ότι ναι πήγα και για ψάρεμα. Η δεύτερη μέρα αναλογίζοντας τις πολύ δυνατές ριπές ανέμου με βρίσκει στα νότια της Καρύστου για τι άλλο παρά για εγγλέζικο...Κεντρική επιλογή μια περιοχή στα νότια της πόλης  μετά το Μπούρο περί τα 11 χλμ. απόσταση. Ο δυνατός βόρειος άνεμος δεν άφηνε και άλλα περιθώρια έτσι και αλλιώς. Γρήγορη τοποθέτηση του εξοπλισμού στο σημείο επιλογής και ξεκινάμε το ψάρεμα. 

Το άγαλμα-σύμβολο της παραλίας στο Μπούρο

Για μια ακόμη φορά αναγνωρίζοντας το τριασδιάστατο ανάγλυφο του βυθού αποφασίζω να στήσω μια σταθερή αρματωσιά με στόχο τι άλλο από σαργούς. Το μοναδικό ερώτημα για μένα θα ήταν το συνολικό μήκος της, πράγμα που θα διαπίστωνα στην πορεία του ψαρέματος ανάλογα με τα τσιμπήματα και τα βυθίσματα του φελλού μου. Μέσα σε 2 και κάτι ώρες το φουλ μήκος της (4 μέτρα) μειώθηκε προοδευτικά στα 2,5 μέτρα μέχρι να καταλάβω τη διαφορά στις αντιδράσεις των ψαριών. Φυσικά το τακτικό σφεντόνισμα τηρήθηκε με ευλαβική συνέχεια και συνέπεια...Απέφυγα συνειδητά τη χρήση μαλάγρας, όπως κάνω σε κάθε "άγνωστο" σημείο, γιατί βγάζω πολύτιμα συμπεράσματα για τις συγκεντρώσεις των κοπαδιών στο σημείο, που επέλεξα να ψαρέψω.Είναι μια τακτική που επιτρέπει να "διαβάσεις" καλά ένα σημείο, χωρίς να επηρεάσεις τη συμπεριφορά ή ακόμη και την παραμονή των ψαριών και ο νοών νοείτω...

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω πως στα τελευταία μου ψαρέματα αποφάσισα τη συστηματική χρήση αγκιστριών χωρίς αρπάδι (Barbless hooks). Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα είναι παραπάνω από θετικά θα έλεγα. Μηδέν απώλειες σε ένα είδος ψαρέματος, όπως αυτό των σαργών, όπου ένα ξεκάρφωμα ενός μαχητικού μεγέθους, μπορεί να καταστρέψει την προσπάθεια μιας ημέρας. Θεωρώ ότι είναι ισάξια σε απόδοση με τα υπόλοιπα αγκίστρια και αν θέλετε, ανεβάζουμε ακόμη περισσότερο την αδρεναλίνη μας, προσδίδοντας μια ακόμη πιο σπορ διάσταση στο ψάρεμά μας. 

Μέσα λοιπόν σε 3,5 ώρες χαρήκαμε την επαφή  και με το υγρό στοιχείο ολοκληρώνοντας ένα διήμερο, που όπως είπα και στην αρχή τα είχε όλα...βουνό, ποδήλατο, θάλασσα! 

Karystian Sarago...

Επίλογος...

Πέρασα ένα διήμερο όπου μπήκαν σε δοκιμασία όλες οι ανθρώπινες αντοχές μου από τη μια και από την άλλη ήλθα  ξανά σε επαφή με έναν τόπο, που πραγματικά αγάπησα και αγκάλιασα από την πρώτη στιγμή χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και προϋποθέσεις. Ένας τόπος που είναι τόσο προσιτός και την ίδια στιγμή τόσο απρόσιτος και  που δεν σου προσφέρεται έτσι απλά αλλά σε προ-καλεί να τον εξερευνήσεις...